Naar Londen zonder mijn dochter

Noé is alweer bijna 1,5 jaar oud en ik ben eigenlijk nog nooit zo ver van haar weg geweest. Maar het gaat nu toch echt gebeuren. Ik vertrek voor 2 dagen naar Londen, zonder mijn kleine meisje.

Het is zo ver! Al een paar maanden geleden hebben Sanne (van LaVieSanne.nl) en ik een mini tripje geboekt naar Londen. Gewoon even twee mama’s onder elkaar gezellig het prachtige Londen ontdekken. En wat heb ik er onwijs veel zin in! Het is voor mij al zo enorm lang geleden dat ik er zonder Bram, zonder Noé gewoon met een vriendin op uit ben geweest. Gewoon even er op uit. Ja daar hadden we beide wel echt even zin in.

Zo gezegd, zo gedaan.

Een paar maanden geleden hebben we gelijk maar een datum geprikt en onze vliegtickets geboekt. We vliegen lekker budget, en het hotel hebben we ook voor een leuk prijsje via Booking.com gevonden. Niet te veel poespas, want we zullen toch voornamelijk buiten zijn om de stad te ontdekken. Voor ons was het vooral makkelijker om doordeweeks te gaan omdat we dan allebei toch al oppas hebben (tenminste, voor 1 dag de gastouder). Zo hoefde Bram ook maar 1 dag vrij te nemen. En aangezien hij het helemaal niet zo erg vind om lekker een dagje met Noé helemaal voor zichzelf te hebben kwam dat mooi uit.

Maar op het moment van boeken had ik niet zo veel zorgen. Ik dacht toen dat het mij eigenlijk niet zo veel zou doen. Maar nu dat ik dit schrijf, 2 dagen voor vertrek begin ik toch wel een beetje kriebels te krijgen. Niet zo zeer omdat ik niet denk dat het goed gaat als ik er niet ben. Want Bram is een top vader, en de gastouder is zo ontzettend lief voor Noé. Ik weet dat het allemaal wel goed komt. Maar er blijft gewoon toch een gevoel in mij zeggen dat ik haar enorm erg ga missen.

Waar ben je dan bang voor Jamey?

Oppas is geregeld, Bram blijft een dagje thuis. De boodschappen zijn gedaan dus beide zullen niets te kort komen. Waar ben ik dan nog bang voor? Ik heb werkelijk geen flauw idee. Zijn het al die aanslagen en vliegtuigongelukken in het nieuws? Of de angst dan Bram haar niet kan troosten als ze gevallen is of ’s nachts huilend wakker word? Nee dat niet denk ik. Ik kan er gewoon geen vinger op leggen. Misschien is het gewoon een soort van verlatingsangst.

Misschien zit het wel allemaal tussen mijn oren of komt het omdat ik eigenlijk elke dag met Noé ben. Maar 1 ding weet ik zeker. Ondanks dat ik mijn kleine meisje mis ga ik genieten van mijn 2 dagjes uit met Sanne! En samen zullen wij het gemis van onze kindjes vast en zeker overleven.