Het verhaal achter mijn verloving!
Ik kan het nog steeds niet altijd geloven. Maar na 10 jaar mag ik mijzelf eindelijk een verloofde noemen! En geheel terecht krijg ik allemaal lieve berichtjes met vragen. Vandaar dat ik jullie even mee terug neem naar hét moment.
Een weekendje weg
Precies het laatste weekend van de “Indian summer” gingen wij er nog even op uit. Samen met mijn ouders en zus (en haar gezin) hadden we een tijdje terug een lang weekend geboekt op Strandpark de Zeeuwse Kust. Mijn moeder en de kleine van mijn zusje waren beide dan jarig en gezien we door het hele corona gedoe toch geen verjaardagen konden vieren besloten we met zijn allen weg te gaan en genieten aan de Zeeuwse kust.
Bram was ondertussen al van alles aan het uitkienen zonder dat ik het in de gaten had. De week er voor had hij namelijk al een prachtige verlovingsring uitgezocht bij onze juwelier en had ik niet eens in de gaten dat hij deze al die tijd al verstopt had. En dat terwijl ik heel erg snel geheimpjes ontdek. (help, raak ik nu mijn 6e zintuig kwijt?!).
Alone time? Dacht het niet!
Enfin, we zijn op vrijdag ochtend lekker op tijd vertrokken richting Zeeland. En al op de eerste dag bleven Bram en mijn vader in het huisje terwijl de rest allemaal naar de speeltuin ging met de kindjes. Op dat moment zocht ik er niets achter want we splitsen wel vaker even op. En je raad het al. Bram maakte van de gelegenheid gebruik om mijn vader netjes om mijn hand te vragen. Achteraf heb ik gehoord dat mijn vader direct ja zei en de bui al zag hangen toen Bram vroeg of hij hem iets mocht vragen haha. Ik vind het nogal wat hoor. Ik denk dat als ik in Bram zijn schoenen had gestaan hem toch wel een beetje had geknepen. Het blijft natuurlijk een spannend moment.
Vrijdag avond vloog voorbij. De kindjes wilde alleen niet echt in slaap komen. Dit resulteerde er in dat we tot nog best laat in het huisje bezig waren en uitgeput op de bank neer plofte. De tweede avond precies het zelfde verhaal. Uitgeteld en echt geen zin meer om ’s avonds een romantische strandwandeling te maken. Tot frustratie van Bram want die ring brandde nu al in zijn broekzak.
Eindelijk even alleen!
Zondag 20 september was het eindelijk zo ver. Noé was met mijn vader en de rest mee naar een pannenkoeken speelboerderij en Manu lag te slapen op bed. Mijn moeder paste wel even op, dan konden wij gewoon even wat leuks gaan doen ondertussen. Zo gezegd, zo gedaan. We zijn op de fiets gestapt en fietste naar het strand. Hier vonden we een gezellig strandtentje en hebben er even wat gedronken.
Maar het begon koud te worden, dus we besloten maar weer terug te gaan naar de fietsen. Onderweg naar de fietsen moesten we een hele hoge duin op sjouwen. Ik begon me een beetje te irriteren aan Bram want hij bleef maar aan mijn arm hangen en die heuvel was behoorlijk stijl. Halverwege bukte hij en liet mijn hand los. “Wat ligt hier nou?” zei hij. Maar ik was te druk met het omhoog sjouwen dus had het niet eens in de gaten. Hé kom eens terug riep hij nog. En ik draai me om en zag Bram, mijn lieve Bram, met een zilveren doosje in zijn hand op 1 knie zitten! (inmiddels 5 meter terug).
Het drong niet helemaal tot me door en het enige wat ik kon zeggen was “huh? Een cadeautje?”.
Toen het eenmaal binnenkwam zei ik natuurlijk JA! 10 jaar en 2 kinderen verder mag ik mijzelf eindelijk verloofd noemen. En wat ben ik daar trots op! We hebben nog geen concrete plannen, maar ik kan niet wachten om samen een datum te gaan prikken en hopelijk zonder corona beperkingen een prachtige bruiloft neer te mogen zetten.
