Helaas, vals alarm!

Daar zat ik dan. Elke 4/5 minuten kwam er weer een golf van pijn. Het viel me wel mee dacht ik nog zo. Tot we een half uurtje verder waren en de weeën naar mijn idee steeds pijnlijker werden. Was dit dan toch het moment?

Zondag avond, samen op de bank en lekker een serie kijken. Zo zag mijn relaxte zondag er eigenlijk uit. Tot ik rond een uur of half 10 in eens vervelende krampen kreeg. Ik dacht dat het voor weeën waren. Dat gebeurt wel vaker net als harde buiken. Dus in eerste instantie dacht ik er niet veel van. Ik heb ze vaker gehad en vaak ging het wel weer weg na een half uurtje en wat rust.

Na een uur nog steeds….

Ik besloot mijn “weeën timer” er maar eens bij te pakken. Het duurde immers al zo lang, wie weet zat er dan ook wel regelmaat in? Al snel bleek dat de weeën inderdaad elke 4 a 5 minuten terugkwamen. En ook duurde ze gemiddeld anderhalve minuut. Hmm.. zou het dan toch zo ver zijn?

Pas 37 weken zwanger

Ik maakte mij toch wel wat zorgen, want ik was die dag precies 37 weken zwanger. Op zich geen probleem, maar het is wel erg vroeg toch? Tijdens het laatste gesprek met de verloskundige hebben wij een bevallingsplan gemaakt. Doordat ik bang ben voor een thuisbevalling hebben wij afgesproken eerder aan de bel te trekken. Dus zo gezegd, zo gedaan.

Bram belde voor mij de verloskundige (inmiddels was het al 11 uur ’s avonds) terwijl ik bezig was om de pijn een plekje te geven. Na een aantal vragen besloot de verloskundige dat het toch handig was als ze even langs kwam om de situatie te bekijken. Al snel stond ze voor de deur en zag ze inderdaad dat ik weeën aan het wegpuffen was. Tijd om eens te zien of het vals alarm is of dat de bevalling dan toch echt al begonnen was.

Geen ontsluiting

Na het luisteren naar het hartje van de baby en een uitwendige check besloot ze toch ook even te checken of ik ontsluiting had. Dit was nog niet het geval. Het kon dus nog twee kanten op vertelde de verloskundige. Het kan wegzakken en “vals alarm” zijn. Of het kan nog doorzetten en dus ook erger worden. Op dat moment konden we niet veel meer doen dan wachten. Ze rade mij dan ook aan om toch even wat slaap te pakken als dit lukte en verder even af te wachten. Mocht er iets veranderen gedurende de nacht dan moest ik gelijk weer bellen.

Helaas waren de weeën nog niet weg na haar vertrek. Echt goed heb ik dan ook niet geslapen die nacht. Ieder half uur werd ik weer wakker en soms ook weer met vervelende (voor) weeën. Uiteindelijk stopte de krampen en bleek het dus toch voor weeën te zijn. Ik moet dus nog even geduld hebben voor we onze zoon mogen verwelkomen. Wij kunnen in iedergeval niet wachten!