Mijn eerste week als moeder van 2
Inmiddels ben ik alweer een paar weken moeder van 2 prachtige kindjes. Ik heb mij vooraf behoorlijk veel afgevraagd over hoe dit zou zijn, zou ik het wel aankunnen? En vind Noé het wel leuk om grote zus te worden? In dit artikel vertel ik over mijn eerste week en hoe het is gegaan.
Omdat ik werd ingeleid in het ziekenhuis wist ik wanneer Noé naar haar opa en oma mocht gaan om te logeren. We moesten namelijk 2 nachtjes in het ziekenhuis blijven. Gelukkig vind ze het bij opa en oma altijd erg leuk. Dus dat was verder geen probleem. Tijdens ons verblijf in het ziekenhuis hebben we wel onze standaard FaceTime gesprekken aangehouden zodat ze niet het idee zou krijgen dat er iets aan de hand was. Geen idee of ze daar iets van door zou hebben, maar voor mijn gemoedsrust was dit toch wel belangrijk. Toen Manu eenmaal geboren was zijn mijn ouders direct met Noé naar het ziekenhuis gekomen en maakte ze voor het eerst kennis met haar kleine broertje.
De kennismaking
Ik zag het al helemaal voor mij. Noé komt de kamer binnen en springt mij en de baby gelijk om de nek. Helaas was dit niet het geval. Ze kwam heel verlegen binnenlopen en ging gelijk papa een knuffel geven. Ik zat op een stoel naast het bed met Manu in mijn armen. Ze keek mij niet aan en deed gewoon haar ding. Ik kan je vertellen dat op dat moment mijn hart ik 1000 stukjes brak. Was ze dan toch jaloers of boos?!
Gelukkig ontdooide ze na een paar minuten en kwam ze toch wel even kijken. Het is natuurlijk voor een peuter van 2 een beetje gek. Want ja, zeg nou zelf. In eens zit je mama daar met een ander kindje. En ook nog eens in pyjama, en ze heeft pijn. Dat is wel heel vreemd om te zien bij mama.
Eenmaal thuis
Na een extra observatie nachtje mochten we naar huis. Niet meer zoals de afgelopen 2 jaar met zijn 3en, maar met zijn 4en! Wat is dat gek zeg! Gelukkig was de kraamhulp er al snel om ons weer even de weg te wijzen en was alles eigenlijk al snel goed. Noé was ook al veel nieuwsgieriger dan daarvoor. Ze kwam zelfs gezellig naast mij zitten om te knuffelen met Manu en mij. Ik kan je vertellen dat dat toch een pak van mijn hart was.
Toch hadden we het idee dat Noé ons een beetje aan het testen was de eerste 2 dagen. Ze was extreem druk en vroeg continue onze aandacht. Niet perse negatief, maar wel allemaal wat extremer dan daarvoor. Gelukkig ben je op dat moment met zijn tweeën en een kraamhulp in huis dus ging Bram die dagen toch nog even wat extra’s doen met haar. Even een boodschapje, buiten spelen, een spelletje. Gewoon even wat ‘alleen tijd’ voor haar.
Het werkte!
Die extra aandacht voor haar alleen hielp gelukkig ook echt! Na een paar dagen merkte we dat ze steeds relaxter werd en zelfs direct uit bed naar de baby wilde. Even knuffelen met Manu? Mag ik helpen met een flesje geven? Huilt hij? Dan komt ze gelijk aanrennen met een speentje en troost ze hem met lieve woorden als “Niks aan de hand, niet huilen!”.
Ik ben dus echt ontzettend gelukkig en blij om te zien dat Noé zich ook helemaal heeft aangepast aan de situatie! Binnenkort weer een nieuwe update van deze trotse moeder van 2, dus houd de site vooral in de gaten.