De bevalling, hier zie ik echt tegen op..

Ik ben vast niet de enige die tegen die akelige bevalling op ziet. Maar ik ben zelden ergens bang voor en toch ben ik dat nu wel. Waarom en hoe dit zo is gekomen lees je in dit artikel.

Mijn bevalling van Noé was zacht gezegd geen pretje. Ik wil niet in al te veel details treden omdat ik dit nog steeds niet prettig vind. Het is persoonlijk en iets wat ik samen met Bram heb beleefd en ook graag zo wil houden. Toch is dit ook een soort van verwerking voor mij. En hopelijk zal mij dit ook helpen om alles wat meer een plekje te geven.

Paniek paniek paniek

Tijdens mijn bevalling van Noé was ik doodsbang. Ik kwam zelfs op een punt waarbij ik echt in paniek raakte. De gynaecoloog mocht van mij ook écht de kamer niet uit. Helaas had ze een spoedje en moest ze wel uiteindelijk. Maar in die 10 minuten dat ze weg is geweest heb ik echt doodsangsten uitgestaan. Ik had mij natuurlijk wel ingelezen en verhalen gehoord. Toch had niets mij voorbereid op waar ik in terecht kwam.

Van 0 naar 10

Ik ging van 0 centimeter ontsluiting naar 10 centimeter ontsluiting in slechts 4 uur. Dat is behoorlijk snel, als je nagaat dat je normaal 1 cm ontsluiting per uur hebt. De pijn die daarbij gepaard ging was verschrikkelijk. Ik wist niet waar ik het moest zoeken. Achteraf had ik mijn nagels misschien extra kort moeten vijlen want na 4 uur had Bram alleen maar nagelafdrukken in zijn hand staan. Ik had ook nog eens de pech dat na 3 keer prikken de ruggenprik nog steeds niet gelukt is.

Uiteindelijk kreeg ik een morfinepomp. Dit is een pompje waarmee je je eigen pijnstelling kunt bedienen en hopelijk wat kunt rusten tussen de weeën door. Dit werkte prima. Sterker nog, ik ben zelfs tussen de weeën door een paar keer in slaap gesukkeld. Ik weet nog wel dat ik alle geluiden om mij heen heel goed hoorde. Zo kan ik mij nog goed herinneren dat de verloskundige tegen Bram zij dat hij écht even wat moest eten omdat hij er zo wit uit zag. Arme man.

Helaas heb ik niet heel lang van de morfinepomp mogen profiteren want voor ik het wist kwamen de pers weeën en dan mag je het pompje niet meer gebruiken. Je moet alert blijven, je concentreren op het laatste gedeelte van de bevalling. Begrijpelijk, maar toch kon ik ze wel wat aandoen toen de pomp werd weggehaald.

Waar blijft ze nou….

Er leek wel geen einde aan te komen. Inmiddels had ik namelijk de ergste soort weeën, namelijk pers weeën. Bij de een duurt dit niet zo lang en is de baby er al na 3 keer persen. Bij mij duurde het maar en duurde het maar. Na 1,5 uur was ze er nog niet! “Nog even een kwartiertje persen Jamey, en anders gaan we het op een andere manier proberen” zei de gynaecoloog. Dit kwam bij mij al niet meer binnen. Tot ze met een vacuümpomp aan kwam….

HOE DAN?!

Een vacuümpomp word bevestigd op het hoofdje van de baby. Hierbij moet je niet denken aan een rubberen ontstopper, maar aan een middeleeuws ijzeren geval met een ketting eraan wat meer wegheeft van een martelwerktuig. Ik had gelukkig wel een schat van een gynaecoloog. Een heel dun klein vrouwtje. Maar het beeld wat ik in mijn hoofd heb is nog steeds vers. Dat kleine iele dunne vrouwtje die met 2 benen op mijn bedrand hing en met al haar kracht aan het hoofd van Noé trok. Een beeld dat ik écht nooit meer zal vergeten.

Waar zie ik dan nu zo tegen op?

ALLES! Zowel de verloskundige als de gynaecoloog hebben wij afgelopen week gesproken. Om te zien waarom de ruggenprikken toen niet waren gelukt, en of dit te voorkomen is bij de komende bevalling. Beide gaven aan dat ze er alles aan zullen doen om er voor te zorgen dat ik de pijnstilling krijg die ik nodig heb. Maar toch ben ik bang dat het weer niet gaat lukken. Dat is namelijk iets wat typerend is voor mij. Ik doe alles anders en er gaat altijd wel iets mis. Dus waarom nu niet weer?

Ook vertelde de gynaecoloog mij dat de bevalling van Noé inderdaad heel erg (lees: bijzonder) snel is verlopen. En dat dit ook vaak betekenend dat bij een tweede kindje de bevalling nog sneller kan zijn. Er flitste van alles door mijn hoofd. Wat nou als Bram niet op tijd terug is van zijn werk? Wat als ik daardoor geen ruggenprik kan krijgen? Waar laat ik Noé zo snel als het moet? En het ergste.. Wat als ik thuis moet bevallen?! Dat wil ik echt niet hoor! De zooi die je er van krijgt, maar ook het idee dat ik vervolgens na een mogelijke hel van een bevalling weer in de zelfde kamer zou moeten slapen voelt voor mij gewoon niet goed.

Er zijn zo veel dingen die mij nu een rot gevoel geven over wat er nog moet komen. Maar ik heb mezelf er wel bij neergelegd dat ik er niets aan kan veranderen. We moeten het maar op ons af laten komen. Het komt vast wel weer goed!