Van die dagen dat niks lukt!

Iedereen herkent het wel, van die vreselijke druilerige dagen waarop gewoon helemaal niets wilt lukken. Ik ben chagrijnig, de kleine wilt niet stoppen met huilen en alle plannen vallen in het water.

Zo ook vandaag. Ik stond vol goede moet op. Maar voor ik het bed uitstapte begon het al. Mijn knie werkt niet mee voor de zoveelste keer. Je kent het misschien wel. Dat je een stap probeert te zetten en je been wel gaat maar je voet blijft stil staan. En dan? Nou heel simpel, de rest van de dag pijn! Sporten? Dat kan ik dus wel weer afzeggen. Mooi klote want ik had natuurlijk al voor de les betaald. Grrr. We staan vandaag al 1-0 achter dus.

Even rustig douchen?

Dacht het niet. Vanaf het opstaan is het even rennen en vliegen hier in huize Herben. Bram heeft namelijk maar liefst 8 keer zijn wekker gesnoozed en moet dus rennen. Wat dus betekend dat ik niet kan douchen voor hij weg gaat en druk in de weer ben met het aankleden van Noé en het maken van het ontbijt. Tegen de tijd dat hier beneden alles op orde is sprint Bram alweer de deur uit en moet ik dus even wachten met douchen tot Noé het toelaat want ja, ook zij heeft vandaag een ochtend humeur.

Gapen betekend slapen

Zou je denken? Ik maak een lekker warm flesje melk, leg de kleine meid op bed. Tijd om even een kop koffie te maken en dan lekker te gaan douchen. Maar nee hoor! Nadat de fles op is begint het gehuil alweer. Na tien minuten ben ik toch wel benieuwd dus loop ik naar boven. En ja hoor, het is weer hetzelfde. In plaats van dat ze in slaap is gevallen heeft ze een poepluier. Vergeet het dus maar dat ze zo weer na het verschonen in slaap valt want daar is mevrouw te eigenwijs voor.

Dus we gaan weer gezellig met zijn tweeën naar beneden. Dan kan Noé even spelen, en ik werken. Toch? Nee hoor. Noé heeft namelijk de waterbak van Milo gevonden en besloot zelf even een verfrissende duik te nemen. Dus in plaats van werken kan ik nu weer een schoon setje kleren tevoorschijn halen en de kleine meid weer omkleden.

Lunchen!

Ja de dag vliegt voorbij. Het is dus weer tijd voor een boterham. Na een beetje ruzie met de boter en het beleg is het broodje gesmeerd en kunnen we aan tafel. Nou was Noé het er helaas niet mee eens want Milo moet natuurlijk ook een boterham eten. Een hapje voor haar en de rest van het bord voor Milo. Dus je raad het al. Mama kan nog een boterham smeren!

De dag is nog niet voorbij hoor. Maar ik moet je bekennen dat ik wou dat het al wel voorbij was. Van dit soort dagen zijn zo enorm vermoeiend. Ik heb dan zo veel leuke plannen voor mezelf gemaakt. Maar uiteindelijk lukt dus helemaal niks en moet ik mezelf er maar bij neerleggen. Toch is het wonder boven wonder gelukt om dit artikel voor jullie te schrijven. 

De status nu?

• Nog steeds een zere knie.
• Nog steeds niet mijn werk af kunnen maken.
• Mijn koffie is inmiddels koud.
• Mijn gloednieuwe lamp is inmiddels ook omver getrokken door de kleine meid.
• Noé is voor de 5e keer van vermoeidheid op haar hoofdje gevallen maar weigert te gaan slapen.

Ik ben enorm benieuwd. Kennen jullie dit soort dagen? En hoe ga jij er dan mee om?