Single & Moeder | Een kijkje in het leven van Lonneke
Zoals de meeste van jullie weten woon ik sinds juni 2019 alleen met mijn dochter. Mijn relatie was echter al 1,5 jaar eerder over voordat ik eindelijk opnieuw kon beginnen. De afgelopen twee jaar is er veel gebeurt en ik zie nu in dat het wachten beloond word. Maar hoe is het als alleenstaande moeder, ik deel mijn ervaring hiermee. Lees je mee?
De vader van mijn dochter en ik waren zo’n 7 jaar samen. Uiteindelijk werd dat meer vriendschap en was de liefde van vrouw tot man er niet meer. In januari 2017 heb ik de relatie beëindigd. Ik vond het zowel voor hem als voor mezelf niet eerlijk om op die manier in een relatie te blijven, ondanks dat we samen een prachtige, leuke en grappige dochter hebben. Ik vind niet dat dit een reden mag en moet zijn om bij elkaar te blijven. Het is juist goed dat als het er niet meer is, en je de kracht en de moed hebt om voor jezelf te kiezen. Ook mijn familie en zijn familie konden het onderling goed met elkaar vinden. En ik zie nog regelmatig de moeder en zusjes van mijn ex-vriend en alles gaat nog steeds leuk en gemoedelijk.
Op zoek naar een woning
In januari 2017 stond ik al 8 jaar ingeschreven bij de woningbouw, dus ik dacht toen dat ik wel binnen twee maanden een eigen woning zou vinden. Helaas was dat anders want zelfs met 8 inschrijfjaren was het nog moeilijk om via de woningbouw een huis te krijgen.
Dit probleem is niet alleen bij mij. Woningnood is en blijft er en dat is zeker moeilijk als je net uit elkaar bent. De vader van Keyshia en ik hadden geen andere keuze dan beide in de woning te blijven wonen met onze dochter tot ik iets anders vond. Wij wilde beide als ouders dat onze dochter zeker in zo’n tijd toch haar veilige thuis zou behouden met haar ouders. Ik en de vader van onze dochter hebben duidelijk afspraken gemaakt en dat is ook zeker nodig om die tijd samen uit te zitten.
Wat wij vooral vonden en nog steeds vinden is dat het belang van onze dochter op 1 staat. En daarin handelen we nog steeds zo tot de dag van vandaag.
Eindelijk een huisje!
En toen kwam de dag waar wij naar uitkeken, ik kreeg eindelijk een geschikte woning toegewezen. En ondanks dat dat als een bevrijding en nieuw begin voelde was het ook wel verdrietig en zwaar. Want dan begint echt je nieuwe leven echt en ga je alleen verder. Want na 7 jaar ben je toch zo een met die ander, ik weet niet hoe ik dat moet verwoorden.
En dan ben je in eens een eenoudergezin
En dan heb je je huis en ben je opeens een alleenstaande moeder. Ik vind het eerlijk gezegd niet zo leuk klinken. Een eenoudergezin kan ik mij meer in vinden. Het was in het begin wennen en dan vooral met plannen. Gelukkig is mijn dochter al 6 jaar en gaat ze 5 dagen in de week naar school en twee dagen naar de BSO. Ik werk vier dagen en minder is gewoon helaas geen optie. Maar zoals het nu gaat werkt het goed voor iedereen.
Ik werk wellicht meer als een gemiddelde moeder maar ik zorg wel dat de tijd dat ik vrij ben er volledig voor haar ben. Op dat gebied komt ze niets te kort. Als moeder alleen gaat het me goed af, er is in dat opzicht niet veel veranderd als toen ik in de relatie met mijn ex-vriend zat.
Ik merk wel aan mezelf dat ik nu veel meer rust en energie heb om met haar dingen te ondernemen. En mijn dochter en ik kunnen ook echt genieten van samen zijn, film kijken, eten en lachen.
Ik ben zelfstandig en ik kan het alleen, ik heb ook geen andere keus. Maar ik ben niet zo iemand die zegt ik kan het allemaal alleen en heb geen man nodig. Ik durf te zeggen dat ik wel graag een vriend zou willen hebben. Samen is alles veel leuker en je kan dingen delen en de genegenheid die ik mis. Dus ik ja ik red me makkelijk zo alleen maar de deur staat open. Het lieve is dat mijn dochter zowel voor haar vader als voor mij hoopt dat we beide iemand weer vinden. Ik zou het niet erg vinden als ik een man tegen zou komen die al kinderen heeft, ik denk dat ik dat misschien liever heb zelfs.
Maar goed ik dwaal beetje af. Ik als alleenstaande ouder zie er ook wel positieve dingen in. Misschien ga ik nu overkomen als een ontaarde moeder maar dit is mijn gevoel en ervaring. Doordat mijn dochter om de week in het weekend bij haar vader is, kan ik weer dingen voor mezelf doen en me opladen. Ook de twee dagen door de weeks vind ik fijn. Natuurlijk mis ik mijn dochter als ze er niet is maar merk doordat ik die tijd voor mezelf heb, ik haar alle aandacht kan geven als ze weer bij mij is.
Balans
Naast dat ik vier dagen werk in de financiële sector, blog ik natuurlijk ook twee keer in de week. Daarnaast ben ik nog steeds heel druk met het opknappen en aankleden van mijn woning. En doe zo nu en dan doe ik gezinsfotografie. Op Instagram deel veel interieur foto’s. Het is veel misschien, moederschap en alles daarom heen en werk maar ik krijg er juist energie van. En natuurlijk heb ik heel veel steun van familie en vrienden. In het begin had ik moeite om hulp te vragen aan andere, maar soms moet je wel. Je kan en hoeft niet alles alleen te doen.
Als ik terug kijk naar de afgelopen twee jaar zie ik dat ik gegroeid ben. Ik heb nooit opgegeven en bleef altijd positief en natuurlijk waren en zijn er dagen dat ik me rot en alleen voel. Maar dat zijn juist de momenten dat ik dan extra lief voor mezelf ben. Ik ben echt blij en gelukkig met alles en iedereen om me heen. Spijt heb ik niet gehad en voor mij gevoel staan alle deuren weer open en lach het leven weer toe!
