Serieuze levensvragen van mijn 6-jarige dochter

In de peutertijd merk je dat kinderen vragen waarom en hoe dan? En ik had niet overal een antwoord voor klaar staan maar ik wist me er vaak creatief uit te praten. Nu word mijn dochter bijna 7, en de vragen zijn niet meer zo simpel als een hoe en waarom. Het zijn serieuze levensvragen van mijn dochter. Welke vragen dit zijn en hoe ik hierop reageer vertel ik jullie vandaag, lees je weer gezellig mee?
De bewustwording van je kind
Hoe ouder kinderen worden hoe bewuster ze worden van het leven en alles wat daarbij hoort. Onbewust en bewust vangen ze van alles op in dat kleine hoofdje en dat gaat malen. Tot er een overvloed van vragen komt. Ik heb besloten om (buiten Sinterklaas) niet tegen mijn dochter te liegen. Ik zeg de waarheid op een lieve en kinderlijke manier zodat ze weet hoe het zit en niet achteraf daar moeite mee krijgt. Mocht je het interessant vinden, Kari vertelde over hoe zij de bijbel voor peuters heeft voorgelezen en wat er toen gebeurde.
Mama wat is Dodenherdenking?
De eerste vraag waar ik het afgelopen jaar mee te maken kreeg was dodenherdenking. Samen hebben wij dit gekeken. Van te voren probeerde ik op mijn manier mijn dochter het uit te leggen. Achteraf was mijn antwoord misschien iets te open en eerlijk, als ik hoorde wat andere moeders hun kinderen vertelde. Maar goed ik deed me best. Tenslotte staat er nergens in een boekje beschreven hoe je het moet doen. Dat moet je toch zelf aanvoelen en uitvogelen. Ieder kind is anders en heeft een andere benadering of uitleg nodig.
Ik zei dat wij op Dodenherdenking mensen herdenken die in de oorlog voor onze vrijheid hebben gestreden. Om haar de impact duidelijk te maken zei ik eerlijk hoe zwaar dit was en dat zowel jong als oud hiermee te maken had. Dat je niet gewoon naar school kon en je nergens veilig was. Ook heb ik verteld dat er veel mensen tijdens de oorlog zijn gestorven maar dat we dankzij die mensen in vrijheid kunnen leven.
Mama komt er ook hier oorlog?
Afgelopen week zaten we op de fiets op weg naar huis naar een dagje werken en school/BSO. Onderweg hebben we altijd van allerlei gesprekken. Tot ze zomaar uit het niets vroeg of hier in Nederland ook oorlog komt. Toen ze mij die vraag stelde herinnerde ik me gelijk dat ik zelf ook die vraag stelde aan mij moeder toen ik klein was.
Ik legde haar uit dat Nederland en andere landen goede afspraken hebben gemaakt met elkaar. Om geen ruzie te maken en het uit te praten als ze boos op elkaar zijn. Ik zei ook eerlijk dat het misschien wel zou kunnen gebeuren, want zekerheid heb je nooit. Ik legde haar uit dat er naast politie die ons helpt te beschermen er ook een leger is.
Mama maar wat is een leger vraagt ze; ik vertelde dat zij nog sterker zijn als de politie en ook meer hulpmiddelen hebben om ons te verdedigen. Dat er plekken in Nederland zijn waar volwassen mensen heen gaan om te oefenen voor de oorlog. Ik zei dat haar oom Hans, mijn broer ook in het leger heeft gezeten. Wat hulpmiddelen zijn weet ze helaas maar al te goed wapens en tanks. Waarom ik helaas zeg is omdat ik soms zo die tijd mis dat ze nog niet zo bewust was en alles mooi, leuk en lief vond.
En hoe heftig dit onderwerp ook is, kinderen kunnen zich zo op het andere moment weer totaal ergens anders mee bezig houden en het loslaten.
Mama ik wil niet zonder je, kan dit niet altijd zo blijven?
Twee dagen geleden op woensdag avond zat ik op de bank met een kop thee. Huilend kwam mijn dochter naar beneden. Ze kroop op mijn schoot helemaal in mijn gedoken. Ik omhelsde haar en gaf haar kusjes en knuffels. Ik vroeg haar waarom ze zo verdrietig was. Ze zei; Mama, ik wil altijd zo blijven zoals ik nu ben ik wil niet groter worden. Mijn vraag was waarom dan niet? Als ik groter word dan ga jij dood en ik kan en wil niet zonder je. Weer huilen, het was echt verdriet waardoor ik ook moest huilen het raakte me zo.
Die angst die zij die avond ervaarde heb ik ook al kind ervaren. Op een bepaald punt komt gewoon het besef dat je ouders maar ook opa en oma en niet meer zullen zijn. En dat alles aan verandering onderhevig is en dat je moet loslaten.
Ik zei haar dat ik samen met haar heel oud ga worden, dat ik een oude oma ga worden van haar kinderen. En als ik ga altijd bij haar blijf en dat ik nooit helemaal weg zal zijn. Verder kon ik niet veel troosten de woorden op dat moment vinden. Het is ook iets zwaars en verdrietig wat bij het leven hoort. Omdat ze zo verdrietig was zijn we samen in mijn bed gekropen en heb ik haar de hele nacht vast gehouden.
Mama waarom is mijn broertje overleden?
Mijn dochter weet al vanaf dat ze klein was dat ze een grote broer had. Ik heb haar bewust daarmee groot gebracht ondanks dat hij er niet meer was. In mei 2010 is mijn zoontje, de broer van Keyshia namelijk in stilte geboren na een zwangerschap van 7 maanden. Ik heb haar verteld dat haar broertje ziek was en in de buik is overleden. Verder ben ik niet erop in gegaan hoe en wat, gewoonweg omdat ze nu nog te klein is omdat te begrijpen. Wat ik wel heel mooi en bijzonder vind is dat ze elke avond slaapt met de knuffel van haar broertje. Dat knuffeltje heeft een slaapmuziekje en soms houd ze heb omhoog naar de lucht zodat Noa* ook lekker kan slapen. Soms zegt ze dat ze hem mist ook al kent ze hem niet. En als kindjes het vragen zegt ze vol trots dat ze een broertje heeft maar dat die een sterretje aan de hemel is.
Levensvragen van kinderen zijn vaak diep en ingewikkeld en alles heeft zoals te maken met bewust wording. Het is belangrijk dat je je kind het antwoord geeft dat volgens jou het goede antwoord is op deze vragen, niets is goed of fout.