Vandaag een artikel waarin ik vertel waarom ik zo enorm trots op mijn prachtige dochter ben. Ze zal het nu nog niet begrijpen. Maar ik hoop dat ze later dit artikel leest en begrijpt waarom ik zo enorm trots op haar ben.

Lieve Noé, mijn zonnestraal. Wat ben ik toch ongelofelijk trots op je. Je bent zo ontzettend leuk en lief. Op het moment dat ik dit schrijf doe je niet eens iets heel speciaals. Je staat namelijk met de verjaardagskaart van papa in je handen te kletsen. Net alsof je de kaart aan het lezen bent. Wat ben je toch wijs.

Wijs meisje

Ja, je leest het goed. Je bent een heel wijs meisje. Als ik vraag of je een boterham wilt antwoord je volmondig ja! En als ik vraag wat je er op wilt geef je ook maar al te graag aan als je liever een plakje worst wilt in plaats van jam. Lieverd, wat ben ik toch trots op je! Met 11 maanden weet je al heel goed ja van nee te onderscheiden.

Waarom kruipen als je lopen kan?

Al bij 10 maanden kregen wij het gevoel dat je een meisje was dat niet zou gaan kruipen. Je vind het gewoon niets aan lijkt het wel. Al snel kreeg je in de gaten hoe je jezelf kon optrekken en waren de eerste stappen al snel gezet. Natuurlijk gaat dat niet altijd zonder vallen en opstaan. Maar vooral het opstaan heb je erg goed onder de knie!

Lieve schat, ik ben zo trots op jou. Dat jij zo klein als je bent/was met alle pijn en jeuk hebt leren leven. Het brak mijn hart om je zoveel pijn te zien hebben. Maar wat ben ik trots op jou dat je je er gewoon doorheen hebt geslagen en nu bijna geen eczeem meer hebt!

Lief meisje van mij, ik hoop dat je opgroeit tot een gezond, lief, gul mensje. Weet dat mama trots is op je!