Wat vliegt de tijd toch. Afgelopen week hebben we te horen gekregen wat het geslacht is van onze baby, ben ik tante geworden van een prachtig lief neefje en heb ik onze Milo moeten laten castreren. Op zijn minst gezegd was het dus een behoorlijk indrukwekkende week. Benieuwd? Lees dan snel verder!

Inmiddels ben ik 17 weken zwanger. Het gaat allemaal super met mij en onze kleine spruit. Hoewel de misselijkheid en vermoeidheid nog steeds niet helemaal weg is leer ik er wel mee omgaan. Op tijd naar bed en regelmatig eten werkt gelukkig goed. Over een paar weken krijgen we de spannende 20 weken echo. We weten dat we dan ook het geslacht kunnen zien, maar we zijn beide zo enorm benieuwd dat we er toch voor hebben gekozen om met 16 weken een pretecho te laten maken.

Ik heb altijd al geroepen; als ik een kindje krijg zal het een meisje zijn. Bram was er heilig van overtuigd dat het een jongetje zou worden maar diep van binnen wist ik het echt al helemaal zeker. Wij krijgen een meisje. Na een paar minuten kijken op het scherm kregen we eindelijk het verlossende woord van de echoscopiste. WE KRIJGEN EEN MEISJE! Het word gelijk allemaal zo echt. Ik heb de dagen er na niet kunnen stoppen met glimlachen!

Afgelopen week is mijn zusje ook bevallen van haar zoontje Maèl. Hij is gezond en ook mama maakt het goed. Het lieve mannetje houdt nu al van lekker knuffelen en gelukkig vinden oma en tante Jamey het geen enkel probleem om lang en uitgebreid te knuffelen.

Iets waar ik niet zo blij van werd was het laten castreren van Milo. Hoewel het de beste keuze was vond ik het wel echt enorm moeilijk. Ik was zo bang dat Milo het mij kwalijk zou nemen. Na veel navraag en een gesprek met de dierenarts die mij verzekerde dat hij dat echt niet zou doen heb ik hem vroeg in de ochtend weg gebracht naar de kliniek. Hij was zo mega enthousiast (hij vind het altijd leuk om te gaan omdat er super veel leuke hondjes zijn) dat hij zijn riem kapot heeft getrokken.

Eenmaal daar kreeg hij een slaap prikje. Ik had het totaal niet verwacht, maar na een minuut of 4 lag hij op schoot te snurken! Met zijn tongetje uit zijn bek zag hij er zo kwetsbaar uit dat ik midden in een overvolle wachtkamer in janken uitbarstte (zullen ook vast de hormonen een beetje zijn). Ik heb hem heel erg veel geknuffeld en gekust en bij thuiskomst is hij ook flink vertroetelt.

Ik heb dus een behoorlijk bewogen weekje gehad. Hoe was jullie week?

Handtekening Jamey