Vanaf dat Noé geboren is hebben we eigenlijk nooit problemen gehad met het eten geven. Ze was al snel toe aan meer dan flesjes en at soms zelf al met een vorkje. Maar de laatste tijd is dit helemaal om geslagen. What happend? Lees snel verder. 

Zoals ik al zei was het eten eigenlijk nooit een issue. Ze at altijd alles netjes op, bleef rustig zitten en ging niet kliederen. Maar van de een op andere dag is dat voorbij. Het begon onschuldig met stukjes brood uit haar mond halen en er even naar kijken om het vervolgens weer op te eten. Maar inmiddels haalt ze alles uit haar mondje en gooit het naar mij of op het tafelblad. 

Nee nee! 

Wanneer Noé iets doet wat ze niet mag laten wij dit merken door nee te zeggen. We schudden ons hoofd hierbij om de woorden ook een gebaar te geven. Vaak kijkt ze dan op en gaat ze wat anders doen. Maar tegenwoordig begrijpt ze maar al te goed wat nee betekend en hoe ze het gebaar ook maakt. Heel schattig, absoluut! Maar wanneer je een hap macaroni naar je gezicht krijgt en nee nee zegt, en madam besluit keihard te lachen en nee nee terug te zeggen is het lang niet meer zo leuk. 

Ik durf bijna niet uit eten meer..

Het is ook niet alleen thuis een food fight. Ook wanneer we ergens gaan lunchen vind je haar lunch grotendeels op de grond. Ze eet gelukkig voldoende want haar gewicht is prima. Maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat eten een spelletje word.

Maar wat geef je dan voor een straf? Dan maar geen eten? Of een mijn stem verheffen? Inmiddels heb ik beide geprobeerd. Maar zelfs dat lacht ze doodleuk weg. En om nou elke keer haar weg te halen, dat lijkt me ook niet zo best. Want ik wil ook niet dat ze honger heeft. En daarbij, ze is pas 10 maanden. Hoeveel begrijpt ze dan vraag ik mezelf dan af. En hoe ver moet je gaan? 

Heb jij tips voor me? Laat ze dan vooral in de comments achter!