Mijn bevallingsverhaal – van een trauma naar een mooie bevalling
Het heeft even geduurd om alles op papier te krijgen. Maar daar is het dan eindelijk! In dit artikel vertel ik je meer over mijn bevalling van Manu, mijn herstel en de eerste weken als moeder van 2 prachtige kinderen.
De laatste afspraak bij de verloskundige
Op donderdag 30 januari had ik een afspraak bij de verloskundige. Little did i know dat dat de laatste gelijk zou zijn. Ik had mij al voorgenomen om heel duidelijk te vragen of er niet toevallig mogelijkheden tot strippen waren. Want mijn klachten werden nu wel erg vervelend. En om dan nog tot de volle 40 weken (als het er al niet meer waren geworden) te moeten wachten vond ik te heftig.
Samen met mijn verloskundige heb ik alles besproken. Het feit dat ik erg veel last kreeg van mijn bekken, heel slecht sliep door de maagzuur, maar ook veel last kreeg van harde buiken om nog maar te zwijgen over de vervelende hoofdpijn iedere dag. Ze vond het net als mij erg vervelend en besloot eerst nog even de standaard controle te doen om daarna de mogelijkheden te bespreken. Ze constateerde dat de kleine man al netjes was ingedaald, de baby ook wel erg groot was inmiddels en dat ik een vrij hoge bloeddruk had. Genoeg reden blijkbaar om mij toch even naar het ziekenhuis te sturen.
De verloskundige vond het toch goed om even in het ziekenhuis alles dubbel te laten checken. Eventueel konden hun dan ook gelijk beslissen of inleiden toch misschien wel een goed idee was. Dus ik moest Bram gelijk naar huis laten komen zodat hij mee kon gaan en op Noé kon passen. Gelukkig was hij vrij vlot thuis en zaten we binnen een uur alweer in de wachtkamer in het ziekenhuis.
Afspraak ziekenhuis en waarom inleiden
Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis werd mijn bloeddruk weer gecheckt. Dit keer niet 2 keer, maar gelijk 5 keer achter elkaar. Zo hebben ze gelijk een beeld over een langere periode. Ik werd in een saai kamertje gezet zonder boekjes of telefoon en moest mij gewoon maar even ontspannen. Best lastig als je strak staat van de spanning. Want wie weet kregen we wel te horen dat de kleine eerder mocht komen!
Na het meten van mijn bloeddruk werd ik opgehaald door de dokter. Omdat de verloskundige aangaf dat de kleine man misschien wel een grote man kon zijn besloot ze een echo te maken. Ze kwam er ook op uit dat het wel eens al een kindje van zeker 4kg kon zijn. En in combinatie met mijn wat verhoogde bloeddruk vond ze het wel een goed idee om Manu eerder te laten komen door middel van een inleiding. Helaas zaten ze voor het weekend al helemaal vol dus mocht ik op zondag terug komen. Met de gedachte dat we na het weekend een kleine babytje zouden hebben gingen we weer naar huis.
Om je eigen bloeddruk goed te kunnen monitoren is het aan te raden een goede bloeddrukmeter te kopen voor thuisgebruik. Zo kan je thuis jouw bloeddruk meten en ben je dus altijd op de hoogte van jouw bloeddruk. Mocht het dan nodig zijn om actie te ondernemen ben je er altijd tijdig bij. Meer informatie over bloeddrukmeters en een vergelijking van de verschillende modellen en merken vind je via de eerder genoemde link naar zweetikveel.
Op naar het ziekenhuis en het plaatsen van het ballonnetje
Zondag middag kwamen mijn ouders Noé ophalen om een nachtje uit logeren te gaan. We wisten namelijk al van te voren dat ik 1 tot 2 nachtjes in het ziekenhuis moest verblijven. Om half 4 mochten wij ons melden bij het CWZ in Nijmegen. Dus het koffertje en het autostoeltje werden in de auto gezet en daar gingen we dan!
Na het “inchecken” werd ik direct aan de CTG gelegd. Hiermee houden ze de kleine in de gaten. Na een poosje kwam de verloskundige binnen om het ballonnetje in te brengen. Ik was hier totaal niet bang voor omdat dit bij de bevalling van Noé echt super easy was. Helaas bleek dat geen voorteken te zijn voor deze bevalling. Want na 4 keer was het nog steeds niet gelukt. De baarmoedermond was nog niet gerijpt en daardoor kregen ze het ballonetje niet op zijn plek. En geloof mij dat na 4 keer de bottige handen te hebben gevoeld down there je het janken wel ziet zitten. Gelukkig kwam de arts verloskundige er de 5e keer bij en kreeg zij het wel voor elkaar. Het was alleen nog even spannend of het zou werken omdat het wel een lastige plaatsing was. Maar goed, daar kon ik op dat moment echt niet aan denken. Dus zo goed als ik kon ben ik mij gaan ontspannen met een leuke serie en viel ik kort daarna in slaap.
De bevalling zelf (snel, rustig en geen pijn!)
De ochtend na het inbrengen van het ballonnetje werd ik al vroeg wakker gemaakt door de arts. Ze kwam even checken of het ballonnetje al los was. JA! Hij was los en had er voor gezorgd dat ik al 2 cm ontsluiting had. Dat betekend dat de vliezen mochten worden gebroken en ons zoontje écht vandaag geboren zou worden.
Na het breken van de vliezen kwamen de weeën eigenlijk al vanzelf op gang. We besloten dan ook om even te wachten met de wee opwekkers om te zien of deze weeën zouden doorzetten. Helaas bleek dit niet het geval en moesten we toch de mogelijkheden gaan bespreken. Omdat ik bij mijn bevalling van Noé in een vreselijke weeënstorm terecht was gekomen die tot een traumatische bevalling heeft geleid besloten we vooraf de ruggenprik te laten zetten om vervolgens de wee opwekkers te laten beginnen. Gelukkig lukte bij deze bevalling de ruggenprik wel! En wat heeft mij dat enorm veel geholpen door deze bevalling heen.
Ik moet poepen!
Ik had nooit durven dromen dat het zo “relaxed” zou gaan. Tuurlijk waren niet alle weeën fijn en heb ik er ook zat moeten wegpuffen. Maar tussen de weeën door kon ik gewoon nog lachen en gesprekken voeren met Bram en de verloskundigen. Binnen no-time zat ik op 8 cm ontsluiting. Om de laatste paar cm te laten komen moest ik op mijn zij liggen. Terwijl we nog 10 minuten door aan het kletsen waren kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik moest poepen. “Zal ik dan toch maar nog een keer checken hoe ver je bent?” Vroeg de verloskundige. Ja, je zit op 10cm en mag gaan persen zij ze stomverbaasd. Wat ging dat snel zeg!
De persweeën bij Noé waren een regelrechte hell. Ik raakte toen in een blinde paniek en kon de pijn niet meer weg puffen. Ook duurde dit gedeelte van de bevalling toen bijna 2 uur. Nu heb ik in totaal 20 minuten moeten persen. En pijn? Dat viel echt mega mee. Ik kon alles rustig weg puffen tot de laatste 2 weeën. Daar had ik wel even moeite mee. Maar al met al was dit echt een prachtige bevalling die ik haast pijnloos durf te noemen. Ik kijk er echt zo goed op terug en vind het nu zelfs mooi om de foto’s te bekijken. Bij de foto’s van de bevalling van Noé heb ik dit heel lang niet gedaan omdat het te veel vervelende herinneringen omhoog bracht. Mocht je je afvragen waar die foto’s dan nu zijn, die houd ik liever privé.
Op 3 februari om 14:38 is Manu Rey Herben geboren. Hij woog 3930 gram en was 54cm lang. Een prachtige gezonde lange jongen dus!
Binnenkort ga ik nog een artikel schrijven over mijn herstel, de kraamtijd en hoe Noé met alles om gaat. Ben je hier benieuwd naar? Houd dan Jamey.nl en mijn Instagram account in de gaten!
